7 ay önce kanser teşhisi konulan ve tedavi sürecinde mesleğinden ayrı kalan Akşemsettin İlkokulu sınıf öğretmeni Ayşen Öztürker, öğrencilerine duyduğu özlemini kaleme aldığı kitapla gidermeye çalıştı. Mesleğine tutkuyla bağlı olan 2 çocuk annesi 49 yaşındaki Öztürker, öğrencilerini konu alan ‘Sınıfım İlacım’ isimli kitabının hikayesini Öncü Haber ekibinden Zeki Aşıkoğlu ve Selçuk Akyol’a anlattı. Çok sevdiği okulundan ve öğrencilerinden uzak kaldığı dönemde ruhuna en iyi gelen ilacın yazmak olduğunu belirten Öztürker, “Benim amacım kitap bastım demek değil, çocuklarımla olan o açığı kapatmak için onlara bir hediye bırakmaktı. Benim amacım kendi ilacımı bulmaktı, ben ilacımı buldum.” ifadelerine yer verdi.
7 ay önce kanser teşhisi konulan ve ameliyat olmasının ardından zorlu bir tedavi süreci geçiren Akşemsettin İlkokulu’nda 4. sınıf öğretmeni olarak görev yapan Ayşen Öztürker’in en büyük ilacı öğrencileri için yazdığı kitap oldu. Aylar süren tedavi sırasında öğrencilerinden ayrı kalmanın burukluğunu yaşayan Ayşen Öğretmen, okuldan uzak kaldığı dönemde kendisi gibi aynı okulda sınıf öğretmenliği yapan eşi Hakan Öztürker’in desteği ile kitap yazmaya başladı. Öğrencilerinin kendine has özelliklerinin ve yaşanan komik anılarının anlatıldığı kitaba ‘Sınıfım İlacım’ ismini veren Ayşen Öğretmen, öğrencilerinin kendisine tedavi aşamasında moral olduğunu söyledi.
Ayşen Öztürker, Öncü Haber ekibine yaptığı açıklamada, yazdığı her satırın ruhuna şifa olduğu ‘Sınıfım İlacım’ isimli kitapta, öğrencileri ile geçirdiği zamanları kurguladığını söyledi. Amacının kitap basmak olmadığını aktaran Öztürker, öğrencilerine bir hediye bırakmak için yazdığını belirtti. Çok sevdiği öğrencilerinin ve yazdığı kitabın kendisine ilaç olduğunu anlatan Öztürker, LÖSEV’e bağışlamak üzere de bir kitap yazacağını sözlerine ekledi.
“Öğrencilerimi çok özledim, onlar benim ilacım”
Zorlu tedavi sürecinden bahseden Ayşen Öztürker, “Tedavimin ilk zamanlarında çok zor bir süreç geçirdim. Evde iyileşmeyi beklemek bana göre olmadı. Kendime ‘Bir şeyler yapmalıyım.’ dedim. İlk 4.5 ayın sonrasında biraz daha kendime gelmeye çalıştım. Okulum, arkadaşlarım, velilerim bizi tanıyan herkes bu süreçte yanımda oldu. Yakın temas yasak olduğu için, büyük küçük herkes kar kış demeden camımızın önüne ziyarete gelerek bir ihtiyacımız olup olmadığını sordular. Ben bu süreçte okulumdan, sınıfımdan, öğrencilerimden ayrı kaldım ve çok üzüldüm. Çünkü 4. sınıf öğretmeniydim, sene başında yaptığımız toplantıda velilerimle konuşurken ‘Hocam bu sene son sınıfız’ diyerek duygusal konuşmalar yapmışlardı. “Bu seneyi dolu dolu geçireceğiz.” demiştik, her anlamda daha aktif olacağımızı söylemiştik ama olmadı. 1. sınıf, 2. sınıf veya 3. sınıf öğretmeni olsaydım telafim vardı. Ben onları tekrardan sıralarında minicik çocuk olarak bir arada bulabilecektim. Başka okullara gidecekler ya da büyük halleri ile karşımda duracaklar, ben onları aynı sınıfta, aynı sıralarda göremeyeceğim bu durum da beni üzüyordu. Öğrencilerimi çok özledim, onlar benim ilacım biliyorum.” ifadelerini kullandı.
“Kalemim elimdeyse mutlu oluyorum”
Sürekli yazı yazarak kendisini iyileştirmeye çalışan biri olduğunu söyleyen Öztürker, “Tedavinin çok ağır geçtiği zamanlarda, çok zorlandığım zamanlar oldu. Eşim yanımda hep destekçim oldu, benimle en çok o ilgilendi ama ben de bir şeyler yapmak istedim. Bir kitap okumak veya film izlemek gibi değil de bir şey üretmem lazım diye düşünerek, her gün kendimi tekrar eden biri olmak istemedim. Okula gitmek istiyor, bir şeyler yapmak istiyordum. Belki terzi olsam dikiş dikerdim, ressam olsam resim yapardım. Bir günüm bir günümden farklı olmalıydı çünkü toparlanmaya başlamıştım. Geçen kaybımı da telafi etmem lazımdı. Bu benimle ilgili bir durum, herkese göre normal olmayabilir, farklı gelebilir. Ben kendimin nasıl mutlu olduğunu biliyorum. Kalemim elimdeyse mutlu oluyorum. Kemoterapi sürecinde bile her şeyi, gittiğim her tedaviyi sürekli yazdım. Ameliyattan çıktım yazmaya başladım hemen, sürekli yazı yazarak kendimi iyileştirmeye çalışan biriyim.” şeklinde konuştu.
“Benim amacım kitap bastım demek değil”
Kaleme aldığı “Sınıfım İlacım” isimli kitabın içeriği hakkında bilgi veren Ayşen Öztürker, “Öğrencilerimin benimle geçirdikleri zamanı ve sınıfta olan anılarımızı hatırladım. Evde onları düşündükçe, çok şey aklıma geldi. Her birinin kendine özel durumlarını, komik anlarını hatırlayıp yazsam, kurgulasam, onları büyük olarak düşünsem, ileride büyümüşler ve bir araya geldiklerinde ilkokul anılarını konuşuyorlar, ben emekli olmuşum hep birlikte bana bir video ile türkü söyleyip gönderiyorlar gibi bir kurgu düşündüm. Eşime söyledim, o da ‘Bu sana çok iyi gelecek, sen bunu yaparsın.’ dedi. Benim amacım kitap bastım demek değildi. Ben öğrencilerimle olan o açığı kapatmak için onlara bir hediye bırakmak istedim.” açıklamalarında bulundu.
“Başka çocukların umudu, neşesi ve heyecanı olmak için tekrar kalemimi elime alacağım”
Tedavi sürecinin devam ettiğini hatırlatan Ayşen Öztürker, sürecin ardından LÖSEV’e bağışlamak üzere bir kitap daha kaleme alacağını vurguladı. Öztürker son olarak şu ifadelere yer verdi:
“İçinde bulunduğumuz şartlar istediğimiz gibi olmayabilir, bazı şeyler tepeden inebilir ama umut hep var. İnsan umudu kendi bulabiliyor. Benim durumum birçok insana göre çok farklı. Çok zor durumda kalan ve maddi, manevi, psikolojik her anlamda zor durumda kalan insanlar var. Ben hep şükrediyorum, sabrediyorum ve dua ediyorum. Benim amacım kendi ilacımı bulmaktı, ben ilacımı buldum. Tamamen çocuklara odaklı ilerleyen, onlara ve ailelerine umut olan, destek olmasını istediğim LÖSEV’e tamamını bağışlamak istediğim bir kitap var aklımda. Tedavim hala devam ediyor, eğer başarabilirsem ve her şey güzel giderse ki gidecek Allah’ın izniyle, başka çocukların umudu, neşesi ve heyecanı olmak için tekrar kalemimi elime alacağım.”
“Öğrencileri ile olan bağı, ona o kitabı yazdırdı”
Öğrencileri ile olan bağının kitabı yazdırdığına dikkat çeken Ayşen Öğretmen’in eşi Hakan Öztürker, “Eşim yazmayı seven birisi, öğrencilerine de aşırı derecede bağlı. İlk hastalığı duyduğumuzda bana dediği şuydu ‘Hakan öğrencilerim ne olacak?’ Ben de ‘Sen niye canını sıkıyorsun, neticede ben bakarım.’ dedim. 4-A onun sınıfı, 4-B benim sınıfımdı, sınıfları birleştirebileceğimizi onlarla ilgileneceğimi merak etmemesi gerektiğini söyledim. Bir gün eve geldim okuldan, eşim bana ‘Öğrencilerimle ilgili bir kitap yazmak istiyorum.’ dedi. Kitabın giriş kısımlarını okudu bana, gayet güzel olduğunu ve devamını getirebileceğini söyledim. Kemoterapi süreci biraz zorlu olduğu için, bir günde yazılmadı bu kitap, baya bir sürdü. Kemoterapi yorucu bir süreç, yavaş yavaş yazdı, ortaya çocuklarını anlattığı güzel bir kitap çıktı. Öğrencileri ile olan bağı, ona o kitabı yazdırdı. Belki derse girip derste bir şeyler öğretemedi, belki onlara yakından dokunamadı ama en azından mezun olduklarında, onların anılarını ileride okuyabilecekleri güzel bir kitap oluşturduğu için kendini mutlu hissetti. O da iyileşme sürecini hızlandırdı diyebiliriz.” diye konuştu.
Haber: Zeki AŞIKOĞLU
Kamera: Selçuk AKYOL
En Son Tv sitesinden daha fazla şey keşfedin
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
